Wyrok Trybunału w sprawie C-540/22 | Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid
Wyrok Trybunału w sprawie C-540/22 | Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid

Przykładem jest tu słowackie przedsiębiorstwo, które oddelegowało ukraińskich pracowników do przedsiębiorstwa holenderskiego w celu wykonania prac w porcie w Rotterdamie. Ukraińcy ci posiadali wydane przez organy słowackie zezwolenie na pobyt czasowy. Zgodnie z prawem holenderskim powinni również uzyskać holenderskie zezwolenie na pobyt po upływie 90 dni. Za każdy wniosek o zezwolenie jest pobierana opłata. Sąd holenderski rozpatrujący skargi wniesione przez pracowników ukraińskich postanowił zwrócić się do Trybunału Sprawiedliwości z pytaniami prejudycjalnymi. Dążył do ustalenia, czy uregulowanie holenderskie jest zgodne ze swobodą świadczenia usług w Unii Europejskiej.

W wyroku Trybunał uznał, że obowiązek wystąpienia przez usługodawcę, mającego siedzibę w innym państwie członkowskim, o zezwolenie na pobyt dla każdego delegowanego pracownika będącego obywatelem państwa trzeciego, tak aby dysponował on zabezpieczonym dokumentem zaświadczającym o zgodności z prawem jego delegowania, stanowi środek odpowiedni do realizacji celu w postaci zwiększenia pewności prawa w odniesieniu do takich pracowników. Zezwolenie to zaświadcza o ich prawie pobytu w przyjmującym państwie członkowskim. Ponadto cel odnoszący się do konieczności kontrolowania, czy dany pracownik nie stanowi zagrożenia dla porządku publicznego, również może uzasadniać ograniczenie w swobodnym świadczeniu usług.

Widzimy, że mimo jednolitego (w sensie prawnym) członkostwa w UE poszczególnych państw różne jest ich podejście do sytuacji rynkowej osób dotkniętych wojną (wywodzących się przy tym z kraju, na którego członkostwo UE otworzyła się tyleż niedawno, co spektakularnie), a Trybunał wzmocnił tu status quo.

Szerzej: Komunikat prasowy nr 104/24: https://curia.europa.eu/jcms/jcms/p1_4435677/pl/